Wat je beter wel/niet zegt tegen ouders na een zwangerschapsafbreking

De emoties die ouders na een zwangerschapsafbreking doormaken, zijn vaak vergelijkbaar met wat ouders doormaken bij wie het kindje spontaan is overleden tijdens de zwangerschap. Dat is niet verwonderlijk. In beide gevallen gaat het om het verlies van een kindje dat je verwacht en gewenst hebt, waarnaar verlangd werd.

Vaak gaan deze ouders door een rouwproces. Iedereen rouwt op zijn of haar manier maar de steun van de omgeving is hierbij van groot belang. De omgeving weet vaak niet goed wat te zeggen of komt af met - goedbedoelde- adviezen of opmerkingen.
Het is vooral belangrijk om er te zijn voor de ouders en niet om iets te zeggen. Probeer vooral goed te luisteren en vraag je, keer na keer, af: "wat zouden de ouders mij willen vertellen over hun verdriet?".

Soms heeft de omgeving de neiging om de pijn weg te nemen of te minimaliseren. Deze, vaak goedbedoelde, uitspraken doen echter geen recht aan het verdriet, de pijn die de ouders ervaren. Wees je hiervan bewust dat deze opmerkingen eerder een kwetsend effect hebben.

Volgende opmerkingen worden meestal door ouders als niet helpend ervaren:

• 'jullie zijn nog jong, jullie tijd komt nog'
• 'jullie hebben er toch zelf voor gekozen'
• 'gelukkig hadden jullie een keuze'
• 'het leven gaat door, alles komt wel goed'
• 'beter nu, het was nog geen echt kindje'
• 'gelukkig was jullie kindje nog niet geboren, beter nu toch?'
• 'misschien maar beter zo, anders was jullie leven misschien helemaal anders geweest'
• 'ik weet hoe jullie je voelen, mijn buurvrouw heeft dit ook meegemaakt'
• 'gelukkig hebben jullie je andere kinderen nog'

Besef dat het begrijpelijk is dat je niet goed weet wat te zeggen, maar dat het niet zozeer gaat om wat je zegt, maar wel om je intentie. Een oprechte knuffel, een gemeende 'hoe gaat het nu met je' is van onschatbare waarde.