Toen er bij Ine een ernstige hartafwijking werd vastgesteld, besloten we de zwangerschap af te breken. Het blijft zoeken hoe we haar toch een plaats kunnen blijven geven. We willen haar nooit vergeten.
Toen Ine geboren werd, was ze prachtig: tien vingertjes en tien teentjes, het neusje van David... Alles erop en eraan. We hebben veel foto's van haar genomen, we waren zo trots. Ik hou ze bij in een speciaal album en ik koester ze, net zoals de weinige herinneringen die we aan haar hebben: een voetafdrukje, een kaarsje van haar crematie, haar eerste pyjama, echobeelden... Die dingen blijven heel bijzonder voor ons.
Als we thuis zijn, brandt er altijd een kaarsje naast haar foto op de schouw.Elke
Het is voor ons een teken dat we haar niet vergeten zijn, dat ze deel uitmaakt van ons gezin. Als vrienden en familie op bezoek komen, brengen ze vaak een nieuw kaarsje voor onze schouw mee. Zo leven ook zij mee met ons. Het was onze eerste zwangerschap en blij als we waren, hadden we het goede nieuws al rondgebazuind. Het was moeilijk om achteraf aan iedereen te vertellen dat ons meisje erg ziek was en dat we de zwangerschap gingen afbreken. Langs de andere kant maakt het ook wel dat er heel veel mensen met ons hebben meegeleefd en dat we nu veel steun van hen ervaren. Zo stuurt mijn mama elk jaar op 7 april een kaartje, de dag van de zwangerschapsafbreking. Ze stuurt een kaartje voor Ine.
Ik denk dat de steun van mijn familie mij gebracht heeft waar ik nu sta. Ine heeft me veel geleerd over het leven. Die gedachte koester ik.
* De namen Elke en David zijn fictief
Een zwangerschapsafbreking betekent voor vele ouders de start van een intens rouwproces. Is dit herkenbaar? Dan kan je hier een houvast voor de verwerking vinden.