Wat veel mensen moeilijk vinden in de verwerking van een zwangerschapsafbreking na een prenatale diagnose, is dat het om een ‘onzichtbaar’ kindje gaat. Soms kan het helpen om het verlies zichtbaarder te maken.
De buitenwereld wist misschien dat je zwanger was, maar het kan ook zijn dat er nog maar weinig mensen op de hoogte waren. Niemand heeft jouw kindje gevoeld, gezien, vastgehouden… behalve jij, je partner en misschien je naaste kring.
Maar: je was wel degelijk in verwachting.
Het was een kindje waar je naar verlangd hebt, je keek ernaar uit om het in je armen te houden, je droomde een toekomst samen. Je hebt het hartje horen kloppen, het kindje op echo gezien... Als vrouw heb je het kindje misschien zelfs in je buik gevoeld.
Het kindje was heel reëel. En bijgevolg is ook het verlies heel reëel.
Het kan helpen om het verlies meer zichtbaar te maken:
- Je kindje een naam geven
- een kaarsje dat brandt op de schouw
- een boom in de tuin
- een blog
- een therapeut zoeken waar je over je kindje kan praten
- een ritueel bedenken
- ...
Ook voor familie en vrienden kan dit helpen om het verlies beter te begrijpen en het gesprek over je kindje aan te knopen. Ga vooral op zoek naar iets dat voor jou passend aanvoelt.
Je hoeft hier niet alleen door te gaan. Je kan terecht bij lotgenoten of professionele hulpverlener.