Op onze Bondgenoten-Facebookpagina kan je uitwisselen over je abortuservaring. Hieronder lees je het verhaal van Anouk (25), en de warme reactie van Lien (29).
Het ging over iets graag zien in zijn prilste vorm en over loslaten, net omwille van dat graag zien…
Mezelf even voorstellen, mag dat? Mijn naam is Anouk en in februari nam ik, ondanks mijn kinderwens en verlangen, de moeilijkste beslissing die ik ooit moest maken. Het ging over iets graag zien in zijn prilste vorm en over loslaten, net omwille van dat graag zien…
De eerste weken gingen beter dan verwacht maar nu is het verdriet niet meer weg te denken. Voor iemand die normaal heel open is over haar gevoelens en verwerkt door te delen, is één van de grootste pijnen het gevoel dat ik er niet mag over praten. De laatste dagen merk ik dat ik overloop, dat ik steeds meer vrienden in vertrouwen neem maar niemand kan me het klankbord bieden dat ik nodig heb. Dus kom ik er hier naar zoeken als dat mag. Omdat ik denk dat je pas kan begrijpen als je het zelf ervaren hebt. Schrijven is mijn uitlaatklep en ik wil dit graag delen met jullie, voorlopig nog onbekenden maar hopelijk gauw bondgenoten... Om begrepen te worden, mag dat?
De laatste dagen merk ik dat ik overloop, dat ik steeds meer vrienden in vertrouwen neem maar niemand kan me het klankbord bieden dat ik nodig heb. Dus kom ik er hier naar zoeken als dat mag.
Het is alsof ik overloop. Alle opgeborgen gevoelens, alle woorden die blijven hangen aan de randen van mijn lippen, onuitgesproken. Als een zieke, verslaafd, ken ik de verhalen toe aan éénieder die ik geschikt acht. En breng mijn geheim telkens weer in gevaar, steeds meer. Heel kort biedt het een roes van opluchting maar telkens weer is het niet genoeg. Telkens weer wil ik meer. “Praat terug, laat mij nu eens voor eventjes stil zijn.” Maar het blijft stil aan de overkant. Telkens weer. Zo alleen.
Deze groep heeft me helpen overleven in die eerste periode, en heeft me later doen inzien dat je echt nog wel gelukkig kan worden in je leven na dat verlies.
Reactie van Lien
Lieve Anouk, hier zijn we er voor elkaar en hier weet iedereen wat je doormaakt. Ik herinner me dat, wanneer ik de stap naar deze groep gezet had, er zo’n enorme last van mijn schouders viel! Ik kon weer heel even ademen tussen de tranen en gevoelens van wanhoop door. Deze groep heeft me helpen overleven in die eerste periode, en heeft me later doen inzien dat je echt nog wel gelukkig kan worden in je leven na dat verlies. En ik spreek bewust over verlies, omdat het voor mij en de meesten hier ook zo aanvoelt, en niet zozeer een keuze. En dan ook weer wel: een keuze uit moederliefde. Ik herken zeker ook je oeverloos verdriet al meteen erna, en nu nog met momenten. Maar je leert ermee leven. Vergeet niet dat je je kindje nog steeds draagt en dat dat voor altijd is. Je draagt hem/haar dan misschien wel niet meer in je baarmoeder, maar wel op zooooveel andere manieren! Ik voel mijn meisje haar aanwezigheid nog zo vaak.
Geloof me: het wordt echt beter. En je bent echt wel een goeie mama als je je kindje enkel in de best mogelijke omstandigheden wil laten geboren worden, wat voor jou op dit moment niet het geval was... Daar spreekt een liefdevol moederhart. En laat niemand je ooit iets anders wijsmaken.
*De namen Lien en Anouk werden gekozen door 2 vrouwen uit de geheime Bondgenoten-Facebookgroep.
Ontdek alles over onze geheime Facebookgroep rond abortusverwerking. Je leert er, online, anderen kennen die hetzelfde meemaakten.