Je was ongepland zwanger. Terwijl je een abortus overwoog, kreeg je een miskraam. Dit kan erg verwarrend zijn. In dit artikel lees je hoe je hiermee om kan gaan.
Ongepland zwanger
Je menstruatie bleef onverwacht uit en je bleek zwanger. Een zwangerschap die ongelegen kwam. Wellicht raasden er vragen en dubbele gevoelens hevig door je lijf. Of je bevroor even: je kon even niets meer voelen en al zeker niet helder nadenken.
Misschien besliste je al wat je met je zwangerschap zou doen: afbreken of uitdragen. Misschien was je er nog niet helemaal uit, maar overwoog je wel de optie abortus. Of je maakte al een afspraak om de ingreep te laten uitvoeren.
Elke keer weer die gesprekken: houden of niet? We kwamen er niet uit, de ruzies liepen op. Stiekem hoopte ik op een miskraam. Toen dat gebeurde en ik mijn vriendin zag afzien voelde ik me megaschuldig. Kwam dit door mij?Otto, 38
Miskraam
En dan werd het een miskraam. In eerste instantie voel je misschien opluchting, maar tegelijk kan het wringen. Het kan zijn dat je met de volgende vragen zit:
- ‘Dat ik de keuze niet zelf moet maken of doorzetten, haalt een last van mijn schouders. Maar tegelijk voel ik me daar schuldig over. Is dat normaal?’
- Hoor ik niet te wenen? Ben ik een vreselijk mens of slechte moeder als ik niet verdrietig ben?’
Die gedachten en gevoelens zijn vooral heel menselijk en ze mogen er zijn. Je hoeft de verantwoordelijkheid van je keuze niet te dragen en dat geeft opluchting.
Of misschien voel je je net wel verantwoordelijk, alsof je je zwangerschapsverlies ergens toch zelf veroorzaakte. Je ging immers door een zeer stressvolle periode waarin je moest beslissen.
Elk gevoel is terecht. Je kan en màg je schuldig voelen over iets waar je niet schuldig aan bent.
Ook het niet voelen van verdriet mag er zijn.
Of: net wel verdriet voelen en er geen weg mee weten, want hoe leg je uit dat je aan het rouwen bent om iets dat je wilde en toch ook niet? Je zwangerschap was misschien ongewild, maar toch deed het iets met je.
Ik was enorm opgelucht: geen kind met mijn ex. Maar toch voelde ik ook een diepe tristesse in me. Dat verraste me.Melany, 27
Hoe ga ik hiermee om?
- Neem tijd voor jezelf om te bekomen van wat je doormaakte.
De ongeplande zwangerschap, de twijfels en het beslissingsproces waren waarschijnlijk al zwaar. Daarbovenop komt de miskraam, wat meestal een fysieke en mentale impact heeft. Zorg goed voor jezelf: wat heb jij nu nodig? Wat zou je deugd doen? - Probeer je gevoelens te ontrafelen:
- wat vind je moeilijk, heftig, confronterend?
- wat vind je fijn, wat geeft opluchting, welke kansen bied de miskraam je?
- wat kan je leren uit deze ervaring?
-
Vraag hulp als je hier niet alleen door wil gaan:
- Praat met een goede vriend(in), familie, ouder,...
- Zoek eventueel professionele hulpverlening (therapeut, psycholoog, Fara vzw,...)