Vrijdagavond 17 mei in hartje Antwerpen, klaar om een ‘innerlijke reis’ te maken. Het kriebelde al de ganse week… goesting om onze nieuwe invalshoek uit te proberen: ervaren ipv. van verklaren.
En dat werd het ook, meer nog: een buitengewone ervaring, voorbij het zegbare.
Als hulpverlener ben ik getraind om te praten. Ik draag altijd een resem gespreksthema’s in mijn denkbeeldige rugzak en we bouwden bij Fara een traditie op van lotgenotencontact via gespreksgroepjes. Soms schieten woorden echter tekort, zeker bij een thema als abortusverwerking waarbij er geen oplossingen zijn. Gaandeweg groeide meer oog en openheid om op zoek te gaan naar een anders-soortige symbolische taal. De taal van verbeelding aanspreken – ook bij mezelf – is een toegangspoort tot verdieping en dus ging ik op zoek naar sleutels…
Soms schieten woorden echter tekort, zeker bij een thema als abortusverwerking waarbij er geen oplossingen zijn.
Dat deed ik niet alleen. Net zoals ik geloof in de kracht van een groep, geloof ik in de kracht van samenwerking. Eerder toevallig – was het dat echt? – ontmoette ik Caroline tijdens een Studiedag rond rouw en verlies. ‘Klik!’ deed het tussen ons. In oprechte nieuwsgierigheid naar wat we voor elkaar en bovenal voor vrouwen na abortus konden betekenen, gingen we brainstormen. Caroline haalde Greet erbij, nog zo’n mooie madam.
We bundelden onze krachten en ervaringen: zij vanuit hun ervaring als ritueelbegeleidsters en hun eerder ontworpen concept van ritueel na zwangerschapsverlies ‘Echo van mijn kind’; ik vanuit mijn Fara-ervaring. En 1 + 1 = 3 ?
Meer nog dan met ons hoofd, werkten we met hart en ziel aan een workshop op maat voor vrouwen met een abortuservaring. Ons draaiboek werd het cocon om ruimte te maken voor wat komen zou. Vertrouwen dat dat iets moois en betekenisvol zou worden.
Warm samen-zijn
13 moedige vrouwen in een kring op zitkussens, waar ik ook echt deel van uitmaak. Samen knopen we letterlijk en figuurlijk draden van verbinding en steken onze kaarsen aan. Tijdens mijn luisteren, vertellen, reflecteren en creëren is al mijn aandacht daar, vooral vanuit mijn hart én buikgevoel. Bij terugblik neemt mijn kritische hoofd het weer even over ‘Kan en mag dat wel als professional?’, wel ja, ‘Dat moet zelfs’ én ik was daar ook als vrouw en moeder.
Bij terugblik neemt mijn kritische hoofd het weer even over ‘Kan en mag dat wel als professional?’ wel ja, ‘Dat moet zelfs’
Met bewuste traagheid staan we stil bij vragen als ‘Wat ben je verloren?’ en ‘Wat is klaar om geboren te worden in jou?’
Er heerst warmte. Ik verwarmde dan ook nooit zoveel kersenpitkussentjes en warmwaterkruikjes. Dit om iedereen warmte te laten ervaren in haar (moeder)schoot, passend bij onze meditatieve begeleiding tot ontvangst van een figuurlijk geschenk. In mijn geschenkkistje zitten 3 zachte hartjes.
Andere culturen
Over culturele grenzen heen bekijken we een filmfragment over hoe ze in Japan symbolisch omgaan met afscheid van ongeboren kinderen, hoe het verlies ook gebeurde.
Aan de slag
We zetten ook letterlijk onze handen in. Daarbij kiest iedereen een steentje dat haar aanspreekt. Ik kies een maansteen, aangetrokken door de puur wit doorschijnende kleur en het mystieke ervan. We omwikkelen dit met zachte vilt in een helende afrondende beweging met behulp van lauw water en pure zeep. Dit persoonlijk ‘koestersteentje’ krijgt ieder van ons mee naar huis als zichtbaar symbool van onzichtbaar verlies. 2 vrouwen maken er zelfs 2: de ene voor haar 2-ling, de andere ook eentje voor haar miskraam. Tijdens het vilten zijn sommigen stil, anderen wisselen spontaan ervaringen en vragen uit. De verbondenheid is voelbaar.
Deze vrouwen zullen dit bijzondere steentje nog een tijdlang dichtbij zich dragen – uitgelezen plek: de handtas – of krijgt thuis een met zorg uitgekozen koesterplekje.
Zelf besluit ik mijn koestersteentje bij mijn kaars te houden, ze horen naar mijn gevoel samen, in mijn bureau. Ik zet mijn kaars ter bescherming en waardering onder een stolp. Mijn koestersteentje er vlak naast, doch erbuiten omdat het om af en toe zacht vasthouden vraagt.
We eindigen met een ervaringsrondje en symbolisch uitblazen van onze kaarsen. De kring en onze ervaring is rond. Zovelen voelden dankbaarheid. Dankbaar voor zoveel tegelijk:
- voor dit ongedwongen veilige rustpunt
- voor deze ruimte om sterrenkindje(s) te kunnen eren, ook om namen te mogen en durven noemen, soms zelfs voor ‘t eerst
- voor het gevoel van niet alleen zijn - ook in stilte - nu en via de kaars ook thuis nog
- voor de (h)erkenning bij doorgaans niet erkend of miskend verlies
- voor het ervaren bestaansrecht van rouwgevoelens, om dit zichzelf voortaan ook toe te laten
- voor deze troost na Moederdag
- voor het stilstaan om weer een stapje verder te komen
- …
Wil je over je abortus praten? Ga dan op zoek naar iemand met wie je je verdriet en vragen kan delen. Ook Fara is er voor jou. Wij bieden professionele begeleiding, individueel of in groep (echte bijeenkomsten of via Facebook). Zonder oordeel, anoniem als je dat wil.
Zelf ben ik onnoemelijk dankbaar voor deze betekenisgevingen. Ik koester er mijn job nog meer door, dat ik dit mag en kan mee waarmaken. Geweldig toch? Maar bovenal dank aan al die prachtig krachtige vrouwen van wiens ver-beeld-end verhaal ik een stukje mocht zien gebeuren en door wie ik geraakt werd.
Dankjewel voor de magie, dames!
Katleen Alen
Stafmedewerker Fara
17 mei 2019