Mijn geschiedenis en levenservaringen zijn uniek...zoals ook die van jullie. Dit is mijn abortusverhaal.
Pas na mijn echtscheiding besefte ik dat ook mijn abortus, ongeveer 30 jaar geleden, één van de factoren was die meespeelden. Voor mijn huwelijk had ik immers nog een relatie gehad. We gebruikten geen voorbehoedsmiddelen. Mijn toenmalige vriend moest voor zijn specialisatie naar Engeland en ik ging enkele dagen mee. Ik was, nota bene na het eerste seksueel contact, "over tijd" en we namen een zwangerschapstest mee. Die bleek positief en ik sloeg in paniek. Ik was streng katholiek opgevoed en was er zeker van dat ik door mijn vader uit huis gezet zou worden. Ik kon en mocht dat kind niet houden.
De beslissing was vlug genomen!
Ik herinner me geen enkele tegenspraak of geruststelling van mijn vriend en had het gevoel dat ik hier alleen voor stond. Ik ging op mijn eentje naar het 'Britisch Pregnancy Advising Centre in Birmingham'. Een vriendelijke dokter vroeg of ik iemand kon bellen. Maar mijn angst was te groot. Ook het feit dat ik nog aan het begin van mijn studies stond speelde (té) veel mee in de beslissing. De volgende morgen pikte een minibusje mij op met een zevental andere vrouwen om ons naar een plek te brengen op een half uur rijden. Het werd een stille tocht. Aangekomen kregen we een kamer en iets van verdoving. Daarna herinner ik mij enkel nog dat ik huilend wakker werd in mijn bed.
Mijn verdriet kwam van heel diep maar het was niet bespreekbaar, toen niet én later ook niet.
De volgende morgen heb ik in een droefgeestige stemming de boot terug naar België genomen. Daar vertelde ik niemand mijn geheim. Ik was er zelf nog teveel door aangedaan en voelde me vooral beschaamd. De relatie met mijn vriend is stilaan doodgebloed. Mijn studies mislukten, door gebrek aan zelfvertrouwen en door concentratiestoornissen. In de verkeringstijd vertelde ik het aan de toekomstige vader van mijn kinderen. Zijn eerste reactie was kwaad weglopen. Weer was mijn verdriet erg groot en kwamen gedachten naar boven zoals: "Ik ga hier mijn hele leven voor gestraft worden". Ik gaf mezelf toen al "levenslang", zonder absolutie.
Gelukkig kwam mijn partner terug maar het gesprek over de abortus werd vermeden. We trouwden en kregen drie gezonde kinderen. Toch betrapte ik mij in de eerste zwangerschap op de vraag: “Heb ik wel recht op een ander kind?” Na de eerste zwangerschap kreeg ik een miskraam en als ik terugdenk aan hoe ik mij voelde na de curettage, was dat hetzelfde als na de abortus: eenzaam, verdoofd, gelaten en een stuk gevoelloos. Ik was vlug zwanger van een tweede zoon maar na zijn geboorte kreeg ik een postnatale depressie, waarvan ik toen niet wist dat het óók nog te maken had met mijn onverwerkte abortus én onverwerkte miskraam. Ik werd gevoelig voor verlies, overgevoelig voor alle soorten van "gemis", van mezelf én van anderen. Daarnaast ontwikkelde ik – onbewust - groter wordende schuldgevoelens. Later besefte ik dat ik het enorm moeilijk had om mezelf het recht op mijn eigen leven te geven.
Hoeveel boete heb ik me onbewust opgelegd?
Door een onverwacht terugzien van mijn ex-vriend bij familie en de kwaadheid die dat teweegbracht bij mijn man, vertelde ik hen over de abortus. Het luchtte toch wat op. Niemand durfde te vragen hoe het in zijn werk ging en hoe ik me echt voelde toen…. Toen mijn kinderen in de puberteit kwamen besloot ik het hen te vertellen...als preventie. Ik voelde weer angst en schaamte. Ze zouden me nu zeker een “slechte” moeder vinden. Hun reactie was zó aanvaardend en zonder oordeel en dat betekende zó veel voor mij!
In 2003 nam ik een ticket naar Engeland. Al vanaf de start bij het eerste tankstation maakte ik een eerste (ver)wonderlijke ontmoeting mee en dit gebeurde meermaals...Daardoor vond ik het centrum terug. Ondanks de strenge beveiliging vanwege de soms agressieve aanvallen van de anti- abortusbeweging, geraakte ik gemakkelijk binnen tot grote verbazing van de mensen die boven hun bureau hadden....Ik vond eigenaardig genoeg tamelijk vlot de juiste Engelse woorden om uit te leggen hoe alles voor mij verlopen was in al die jaren na de abortus. De dag nadien kon ik al op bezoek in het abortuscentrum. Ik herinnerde mij een weide met witte en 1 zwart schaap...
Het gebouw was uit mijn geheugen gewist…tot ik het terug zag. Verschil met vroeger was dat er nu wél koppeltjes samen in de wachtzaal zaten...Ik kreeg alle tijd om mijn verhaal te doen. Ik verschoot van de lading verdriet die er naar boven kwam. Ik had een beeldje gemaakt om er achter te laten. Het voelde goed. Terug in België bracht dit proces een hele verandering op gang. Het werd duidelijk dat ik met dat kind een stuk van mijn eigen talenten én dromen had begraven en die konden nu terug open bloeien.
Ik heb het gevoel dat ik nog regelmatig in mijn leven met mijn eigen abortus geschiedenis geconfronteerd wordt en dat het elke keer zinvol is om er dan even bij stil te staan. Ik had me dikwijls alleen gevoeld in mijn zoektocht dus besloot ik als therapeute daar iets mee te doen en begon ik in 2012 begon met het boek (Abortus, het taboe nog niet voorbij ?). Mijn hele verhaal en dat van vele andere vrouwen en mannen kan je in het boek lezen. Ook de aanpak van andere organisaties en therapeuten in de begeleiding naar- en de verwerking van abortus. Zowel het onderzoek voor mijn boek, het ontmoeten van lotgenoten en collega’s en hun verhalen noteren, hebben mijn verwerkingsproces extra ondersteund en er mij van overtuigd dat er nog werk aan de winkel is om het taboe te doorbreken.
