Voor de ingreep had ik grote twijfels of op dat ogenblik binnen onze relatie een kind een goed idee was. Waar mijn vrouw in het begin overtuigd was van de zwangerschap, begon ook zij op termijn te twijfelen. De ingreep werd uitgesteld tot het laatste moment.
Pas 2 weken voor effectief de abortus werd uitgevoerd begon ik mijn visie te wijzigen. Op dat ogenblik was de twijfel echter door mij bij mijn vrouw zo uitgesproken dat zij besliste tot uitvoering van de ingreep. Tot kort voor de abortus vroeg ik haar of dit hetgeen was wat ze echt wou. Haar keuze stond vast. Die bewuste woensdag blijft een zwarte dag.
Tijdens de ingreep hield ik me kranig voor haar, maar nog telkens hoor ik het geluid tijdens de ingreep wanneer ik aan die dag terugdenk. Vanaf dan hield ik mezelf voor dat we de beste oplossing kozen, klasseerde het als verleden tijd en sprak ik er weinig mogelijk over, ook omdat ik geen behoefte had aan gesprek over ons geheim. Ik zag wel hoe mijn vrouw ermee worstelde.
Ik voel vooral onmacht om mijn inbreng als man erkend te zien.
Na verloop van tijd kreeg ik het er zelf moeilijker mee en voelde onze keuze niet langer als ‘de juiste’. Door het feit dat ik degene was die in het begin enorm twijfelde en uiteindelijk ook mijn vrouw, belandde ik in een situatie waarvan ik ongewild zelf de oorzaak was.
De rollen keerden zich. Mijn vrouw twijfelt of een kind nog wel zinvol is binnen onze relatie, terwijl ik dit meer en meer wens. Vandaar voel ik vooral onmacht om hierin mijn inbreng als man erkend te zien. Daartoe deze getuigenis: als man beleef je evenzeer gemengde gevoelens zowel bij de te nemen beslissing als na de abortus.
Wil je over je abortus praten? Fara is er voor jou: wij bieden professionele begeleiding. Zonder oordeel, anoniem als je dat wil.
Misschien kan contact met andere mannen die hetzelfde meemaakten helpend voor je zijn? Je kan steun en (h)erkenning vinden in elkaars ervaringen. Dat is toch net even anders dan hierover uitwisselen met je gewone vrienden.