Mijn ex is zwanger, ik voel me zo machteloos...

Via een goede vriend hoorde ik dat mijn ex zwanger was. De roddel ging dat het van mij zou zijn. Zelf had ik haar al weken niet meer gehoord. 

Ik geloofde het dus eerst niet. Zwanger? Van mij? Dan had ze me dat toch al gezegd zeker? Langs de andere kant waren we wel met stevige ruzie uit elkaar gegaan. Ze had gekust met een andere jongen, terwijl ik op hetzelfde feestje was. 

Uiteindelijk stuurde ik haar toch maar een bericht. Ze stuurde een foto van een echo door met de boodschap "Proficiat je wordt papa". Ik dacht dat ik gek werd! 
Eerlijk gezegd wilde ik liefst niets meer met haar te maken hebben, en dan is er plots een kind van ons twee. 
Mijn moeder ging door het lint. Ze was zo boos! Nadat ik het verteld had stapte ze in de auto en reden we naar het huis van mijn ex. Het was al snel duidelijk dat mijn mening er voor haar en haar ouders niet toe deed. Abortus was voor hen geen optie. Ze wilden het houden, punt, einde gesprek. 

Ik voelde me zo machteloos. Heeft de vader dan helemaal niets te zeggen? Blijkbaar niet... Ik stond gewoon met mijn rug tegen de muur. 
Toen we allemaal gekalmeerd waren zijn we enkele weken later nog eens gaan praten.
We hebben alles op een rijtje gezet en gevraagd wat ze van mij en mijn ouders verwachten. Ik wil ergens mijn verantwoordelijkheid opnemen, maar ik wil niet meer met haar samen zijn. Uiteindelijk is ze ermee akkoord gegaan om een soort van co-ouderschap aan te gaan vanaf dat het kindje geen borstvoeding meer krijgt. Een keer per maand mag het een weekend bij mij komen logeren. Zo kan ik ook oefenen met vader-zijn. Mijn ouders zullen ook de buggy en een park kopen zodat mijn ex niet alles zelf financieel moet dragen. Zelf ga ik weekendwerk doen om mee te kunnen betalen voor de medische kosten van het kindje. 

Eerlijk gezegd kijk ik er allemaal niet naar uit. Dit voelt helemaal niet als een keuze aan. Ik ben in iets gedwongen. Ik zag mijn toekomst helemaal anders. Maar ja, het is nu zo. 

* Sam is een fictieve naam