Laura en Mattijs moeten na 30 weken zwangerschap hun derde kindje, Abel* afgeven. Hij lijdt aan een zware hersenafwijking. Op 23 december, een week na de diagnose, bevalt Laura.
Maandag 14 december
We rijden van het ziekenhuis naar huis, het is stil. We hebben geen woorden nodig om elkaars pijn te voelen. Het doet zo’n pijn.
De diagnose was bikkelhard, het vocht in je rechterhersenhelft bleef maar toenemen. De kans op epilepsie was zo groot, je ging mogelijks een plantje zijn. Holle woorden, een oorverdovende stilte en tussen al het snikken door weerklonk de zin die we nooit hadden willen horen: “We geven jullie de kans om de zwangerschap af te breken.”
En nu? Het duurt nog een week, je zal nog een week verder groeien in mijn buik. Want je groei is normaal, je ziet er zo normaal uit. Er waren geen uitwendige afwijkingen te zien. Ik voel me kwaad en verdrietig. Plots moeten we stilstaan bij het plannen van jouw afscheid.
Een ding staat vast, je blijft bij ons.
Niemand neemt je mee na de bevalling, je blijft bij ons zolang je kan. Intussen regelen we een begrafenisondernemer, Nooit vergeten. Zij vertelt over de mogelijkheid om je kindje thuis op te baren. Voor ons voelde dit zo goed. Opluchting. Abel blijft bij ons, tot de laatste seconde. Stilaan keken we uit naar 23 december, intens verdriet werd een intens verlangen. We keken er zo naar uit jou te ontmoeten. We zouden kerst vieren met jou erbij. Wat klonk dit goed.
Dinsdag 22 december
Het komt nu echt dichtbij. We besluiten thuis onze laatste nacht met Abel door te brengen. In de auto spelen we onze muziek. Muziek die we nu nog steeds voor jou opzetten, lieve Abel.
Droom een boor in de zon
Geef hem zeilen en wind
Kus een droevige mond heel zacht
Voor de dag begint
Die avond ben ik moe, doodmoe. De emotie en spanning nemen de bovenhand. Ik besluit gewoon naar bed te gaan.
Ik omarm mijn buik en probeer je te knuffelen.
Het spijt me, het spijt me zo.
Woensdag 23 december
De wekker gaat. We kijken elkaar aan, woorden zijn niet nodig. Vandaag zou een k*tdag worden. Ik wandel de trap af, en strijk nog snel een mand. Whatever.
Bij elke handeling staan mijn gedachten stil bij jou Abel, ik geniet van alle laatste momenten met jou.
Niet veel later zitten we in de auto met een koffiebeker in de hand, we gaan je ontmoeten lieve Abel. We parkeren de auto en stappen veel te snel naar binnen, op verloskunde kruist ons de begeleidende vroedvrouw. Ik wil niet. We willen niet.
"Zijn er nog vragen?" luidt het. Ik kan niet meer bedenken dan, "ben je zeker dat Abel geen normaal leven zal leiden?" Opnieuw krijg ik hoop dat dit alles misschien toch niet nodig is. Dat er wonderbaarlijk iets veranderde.
"Het is de juiste keuze", zeggen vele. Maar het is helemaal geen keuze, je hebt geen keuze.
Mattijs en ik kijken elkaar aan en knikken naar de dokter. Van gedacht veranderen is geen optie. We moeten verder. Enkele seconden later, voel ik Abel niet meer trappen in mijn buik. Abeltje is gestorven, op 23/12/2020 om 11u. De vroedvrouw komt naast me staan en knijpt in mijn bil. Ik voel hoe meelevend haar hand is.
Een zwangerschapsafbreking betekent voor vele ouders de start van een intens rouwproces. Is dit herkenbaar? Dan kan je hier een houvast voor de verwerking vinden.
Fotoshoots, geboortekaartjes en een ontmoetingsplaats voor mama's
Laura richtte in 2016 Kuif&Duif op; startend in geboortekaarten, groeiend naar een bedrijf in geboorte -en babyfotografie. Sterrenouders kunnen een gratis ontwerp kiezen voor een sterrenkaartje. Meer informatie vind je terug via Laura's website.