Ons verhaal…Alles leek prachtig in orde te zijn met ons dochtertje tot de 20 weken echo...
De gynaecologe deed verdacht lang over het onderzoek en bleef maar meten, de botjes groeiden niet volgens de statistieken. Onmiddellijk stuurde ze ons door naar een universitair ziekenhuis, waar we de dag erop al terecht konden. De gynaecoloog twijfelde tussen een vorm van dwerggroei of een ‘gewoon’ klein kindje. Hij haalde er een collega bij die ons probeerde gerust te stellen, ons meisje zou gewoon klein zijn. Mijn buikgevoel zei anders en ik drong toch aan op een vruchtwaterpunctie.
Een week later belde het ziekenhuis ons op, de resultaten waren binnen: “uw dochter heeft achondroplasie, u komt best zo snel mogelijk terug naar het ziekenhuis.” Diezelfde nacht heb ik heel het internet afgezocht naar de gevolgen van dwerggroei. Het zag er niet goed uit voor ons meisje. Je moet weten, de mensen met dwerggroei die je op tv ziet, zijn vaak de mensen die er het beste aan toe zijn. De dag nadien werden we verwacht in het ziekenhuis bij een dokter gespecialiseerd in dwerggroei en botafwijkingen. Hij gaf ons de uitleg dat ons meisje achondroplasie had, ontstaan door een mutatie bij de bevruchting. Het was een zeer zeldzame vorm die nauwelijks bekend was en waarover er dus weinig tot geen informatie gekend was.
We kregen de keuze, beslissen om de zwangerschap verder te zetten of af te breken. Ik kon niet meer slapen, niet meer functioneren, mijn hoofd draaide op volle toeren. Ik belde de gynaecoloog dagelijks en smeekte haar om antwoorden, om hulp. Van de gynaecoloog belde ik naar de huisarts met dezelfde vragen. Ik was wanhopig, ten einde raad.
We hebben uiteindelijk beslist om de zwangerschap af te breken, maar ik voelde me een monster…
Ik, die zo begaan is met kindjes, die zoveel houdt van elk levend wezentje, ik? Wat voor moeder ben ik? Ik geef mijn eigen kind niet de kans op leven? Het was onnoemelijk vreselijk.
Die dag werden we verwacht om 7u ’s ochtends in het ziekenhuis. Ik ging letterlijk kapot. De draaideur binnenstappen was alsof mijn hart stopte met kloppen. De psycholoog lichtte de procedure toe: “we gaan uw kindje laten inslapen in uw buik Mevrouw. Het gaat in zijn werk zoals een vruchtwaterpunctie, we gaan haar hartje stilleggen.” Ik dacht dat ik ging flauwvallen…Haar hartje? Dan naar de gynaecoloog. Daar mocht ik gaan liggen. Eerst nog eens kijken of haar botjes nog hetzelfde waren. Alles hetzelfde…Buik ontsmetten... De tranen liepen over mijn wangen. De verpleegster: “Mevrouw ik weet dat het moeilijk is maar probeer niet te snikken en zoveel mogelijk stil te liggen. Ja haar hartje is gestopt. Mevrouw u mag nu deze 2 pilletjes innemen om de bevalling in gang te zetten zodat de baarmoederwand zich openzet. U mag morgen terugkomen."
Terug in het ziekenhuis, kwam de psychologe, ik kreeg er geen woord meer uit, was mentaal dood. Daar kwamen ze dan om de bevalling op te wekken. Ik wilde geen epidurale, ik moest de pijn van mezelf maar ondergaan voor de beslissing die we hadden genomen. Misschien hoopte ik dat de lichamelijke pijn de mentale pijn zou overtreffen. "Mevrouw u bent verplicht om een epidurale te nemen, het is al erg genoeg voor u." Ik was te zwak om te protesteren, verloren in mezelf. En toen brak mijn water, met het breken van mijn water, vloeide ook alle lichamelijke pijn weg.
Binnen de minuut stond de gynaecoloog daar om ons wondermooi meisje op de wereld te zetten. Op 11 november 2015 07.08u.
De gynaecoloog: “Wat een prachtig dochtertje. Wil je ze zien mevrouw? Nee, nee alstublieft nee…” Een immense schrik had ik om haar te zien, levenloos en dat was ons besluit.
Ze hebben ons dochtertje op de kamer naast ons gelegd. Diezelfde dag kwamen familie langs om ons meisje te bewonderen en afscheid te nemen. Ik voelde me dood in heel mijn wezen en heb geslapen tot de ochtend daarop. Ik besloot om mijn dochtertje te zien, ik wilde haar zien…
Elke avond geef ik mijn zoontje een kusje voor het slapengaan en vertel ik hem hoeveel ik van hem hou…Mijn dochtertje had ook dat recht. De verpleegster kwam aan met het wiegje en ons prachtige dochtertje. “Pas op want ze is wel koud…” Die woorden... Ik sloeg dicht, durfde haar niet meer aanraken, durfde de kilte niet te voelen van haar huidje, ik durfde haar niet meer knuffelen…Ik heb bij haar bedje gezeten en haar kusjes gegeven op haar mutsje, haar gezichtje zachtjes gestreeld en verteld hoeveel ik van haar hou. Ik voelde me de grootste hypocriet op heel de wereld...Terwijl ik weet hoeveel ik van haar hou en ook voor haar de mama zou geweest zijn zoals ik dat voor mijn zoontje ben.
Het is een constante tweestrijd, een gevecht met jezelf. We moesten afscheid nemen en diezelfde dag moesten we naar huis, met lege buik en zonder kindje. Eens thuis moest er een begrafenis geregeld worden. Ik zat daar maar, ik kon niks inbrengen buiten dat iedereen een witte ballon moest oplaten met een boodschap voor ons meisje. Ik kon enkel denken dat dit niet hoort, dat ik niet de begrafenis hoorde te plannen van mijn eigen kind… Het voelde als een nachtmerrie, onecht, een illusie…Het witte kistje omringd met bloemen…Nee het kon niet, dat was mijn kindje niet...
Mijn zoontje zijn verdriet om zijn zusje was immens... Hartverscheurend... Ook al heeft hij zusje enkel op foto gezien, hun band is sterk! Op zoek naar oplossingen ben ik op zolder gekropen en heb ik een knuffelbeertje van hem aangekleed met kleertjes van zijn zusje. Dat was een grote troost voor mijn kleine prins, maar niet genoeg.
Als hij kijkt naar de sterretjes is de mooiste en meest heldere ster zijn prachtige zusje
Zo is ons boekje 'Brief uit de hemel' ontstaan… Een boekje dat hoop en liefde centraal zet.
Ik ben er nog
Ik ben gestorven en herboren
Dankzij mijn zoontje en mijn dochtertje
Mijn hart op voetjes en mijn hart met vleugeltjes, Levi & Charlotte
Raakt dit verhaal je? Sta of stond je voor een gelijkaardige keuze? Wil je graag je verhaal kwijt, heb je nood aan een gesprek of begeleiding bij de keuze die je moet maken? Weet dat Fara er voor je wil zijn.