Wij hebben twee kindjes, een dochter van 5 en een zoontje van 1,5. Ze zijn alletwee na een fertiliteitstraject geboren. We hadden nooit gedacht dat een natuurlijke zwangerschap voor ons weggelegd was. Tot nu… na een keertje vrijen zonder voorbehoedsmiddelen blijkt Amber zwanger.
Hoezo zwanger?! We schamen ons. Hoe naïef kan je zijn om te denken dat een keertje onveilig vrijen wel geen kwaad kan? We zijn boos. Na een jarenlang, zwaar fertiliteitsparcours overkomt ons dit. Één keer en Amber geeft zelfs nog borstvoeding! En wij zijn verdrietig. Het voelt alsof er sowieso een impact zal zijn, wat we nu ook beslissen. We kunnen niet meer terug, niet meer naar ervoor.
Het gaat niet over graag zien.
Moesten we het niet op tijd geweten hebben en moest de keuze zich niet stellen, dan hadden we het gewoon gedaan; een gezin met drie kleintjes. We zouden het kindje doodgraag zien, we zouden ons dubbelplooien, nog meer in stukjes knippen.
Maar… nu is die keuze er wel en kunnen we wél beslissen hoe ons gezin er zal uitzien. Dat is moeilijk. Drie kleine kindjes voelt als té. Te intens, te druk, te zwaar. Want heel eerlijk, we zijn op. Moe en uitgeput, het leven als jonge ouders loopt helemaal anders dan we hadden verwacht. Onze oudste dochter heeft continu één op één aandacht nodig. Ze slaapt al jaren heel slecht. Ze is nog steeds niet blij met haar kleine broertje en vraagt elke dag wanneer hij weggaat. We houden het hoofd net boven water, het evenwicht in ons gezin voelt zo kwetsbaar. En we kijken ook uit naar meer, meer dan enkel ouder zijn.
Het klopt niet helemaal, het voelt niet helemaal goed aan.
De zwangerschap stoppen voelt aan de ene kant als de enige haalbare optie aan. Voor ons, voor ons gezin, en ook voor het kleintje. Maar tegelijkertijd voelt het ook aan als iets wat niet mag van onszelf, en misschien ook wel van de maatschappij. Het klopt niet helemaal, het voelt niet helemaal goed aan. Mogen we het wel te zwaar vinden? Mogen we wel kiezen voor abortus omdat we het niet denken aan te kunnen? Mogen we kiezen voor onszelf, en mag het wringen?
Dat is het eigenlijk nu al. Kiezen voor het meest haalbare, maar ook beseffen dat het nooit helemaal zal kloppen. Dat er altijd iets zal blijven wringen. Als de keuze zo complex is, dan zijn de verschillende opties dit ook. We kunnen toch niet verwachten dat zo’n complex vraagstuk in ‘gemakkelijke’ deelvraagstukken opgesplitst kan worden.
Het voelt zo dubbel. Het voelt alsof net dit onze grootste uitdaging zal worden.
* Noa en Amber zijn fictieve namen.
Maak je een vergelijkbare situatie mee? Heb je een gelijke ervaring meegemaakt? Weet dan dat je bij Fara terecht kan, voor ondersteuning bij je keuzeproces of voor het delen van je verhaal. We luisteren, geven informatie en begeleiden je bij je keuze. Zonder oordeel en anoniem als je dit wil.