Ik had al een afspraak gemaakt bij een abortuskliniek. Maar ik kon er geen vrede mee nemen en ben uiteindelijk niet naar die afspraak gegaan. Nu zijn we zeven jaar later en loopt er hier een vrolijke jongen rond.
Ik was 24 toen ik voor het eerst zwanger raakte. Onbedoeld. Ik had kort daarvoor een master communicatiewetenschappen afgerond. Omdat ik in die richting geen baan vond, werkte ik als een soort au pair in een gezin met drie jonge kinderen. Verder bestond mijn leven vooral uit uitgaan met vriendinnen.
Op een bepaald moment ging ik met vriendinnen naar Ibiza. Toen ik terugkwam, was ik vaak extreem moe. Even later bleek dat ik zwanger was. Ik had geen relatie met die jongen, we waren een beetje aan het uitzoeken of het iets kon worden of niet. Mijn leven stond echt op z’n kop. Aan de ene kant was ik blij, want ik kon dus zwanger raken. Tegelijk dacht ik: hoe ga ik dit in hemelsnaam doen?
Het moest eerst goed tot mezelf doordringen. Ik wist niet hoe ik het aan mensen moest vertellen! Het duurde uiteindelijk drie dagen voordat ik mijn beste vriendin in vertrouwen nam. Daarna vertelde ik het aan mijn ouders. Ze schrokken, maar reageerden heel lief en behulpzaam. Ook gaven ze aan dat de beslissing over het al dan niet uitdragen van de zwangerschap bij mij lag.
Ze zeiden: “Als je de baby geboren laat worden, vieren we feest. En anders is het ook oké.”
In eerste instantie wilde ik samen met die vriend een keuze maken over de zwangerschap. Maar dat bleek niet zo makkelijk. Toen ik zei dat ik het kind wilde houden, probeerde hij me op andere gedachten te brengen. Het was duidelijk dat ik van hem geen steun zou krijgen. In feite had hij al een andere vriendin. We gingen niet samen verder, maar daar zat ik dan wel met die moeilijke keuze die ik moest maken.
Op een bepaald moment zei iemand: Stel, je wint een miljoen euro. Doe je dan wel of geen abortus? Dat was een heel goede vraag. Als ik zo veel geld had, zou ik een abortus niet doorzetten.”
Het zette me aan het denken. Want ik had geen miljoen euro, ik had amper geld. Ik maakte een afspraak met het abortuscentrum. Het gesprek verliep ok, maar ik voelde me er helemaal niet goed bij. Als ik daar was, die andere vrouwen in de wachtzaal, ik voelde me een nummer.
Ik lag er de hele nacht wakker van. Doordat ik het financieel echt niet zag zitten voelde ik me gedwongen tot een keuze waar ik diep in mijn hart niet achter stond. Ik wilde het kindje houden. Midden in de nacht zocht ik op internet informatie over luiers en kleding. Belangrijk was voor mij ook dat ik wist dat m’n ouders volledig achter me zouden staan als ik de zwangerschap zou uitdragen. Ik ben niet meer naar het abortuscentrum teruggegaan. Ik heb lang gepraat met mijn ouders, en uiteindelijk ben ik weer thuis gaan wonen.
De vader van Liam heb ik nooit meer gezien. De eerste dagen na de bevalling vond ik dat heel lastig. Ik heb hem een geboortekaartje gestuurd en hoopte dat hij me zou feliciteren. Maar hij heeft nooit iets van zich laten horen.
Als ik erop terug kijk heb ik geen moment spijt gehad van mijn beslissing.
Ik vertel mijn verhaal omdat er een groot taboe rust op abortus. Ik vind het goed dat dit thema bespreekbaar wordt gemaakt. Het is belangrijk dat een vrouw die ongewenst zwanger is, steun krijgt. Uiteindelijk moet ze zelf beslissen wat ze wil. Wat mij persoonlijk betreft: ik geniet enorm van mijn kinderen en kan me nu niet meer voorstellen dat ik ooit voor abortus zou hebben gekozen.
* Marlies is een fictieve naam
Sta je zelf ook voor een moeilijke zwangerschapskeuze of heb je vroeger een keuze moeten maken en wil je graag jouw verhaal (anoniem) delen met anderen? Dat kan, stuur je verhaal naar vragen@fara.be en wij zorgen dat het een plekje krijgt.
Wil je graag nog meer getuigenissen lezen? Klik dan hier.