Mijn broer werd ongewild vader, maar wil niets te maken hebben met zijn dochtertje. Ik zou tante moeten zijn, maar door zijn beslissing kan ik mijn nichtje niet leren kennen.
Er is geen moment waarop ik niet aan haar denk. Ik werk zelf in de kinderopvang en mijn liefde voor kinderen is ontzettend groot.
De situatie is zo pijnlijk. Voor alle betrokken partijen.
Hartverscheurend is het. Ik probeer me in te leven in mijn broer en zijn ex-vriendin. Moeder willen worden, een wondertje dat in je buik groeit dat kan je niet zomaar afremmen of stopzetten. Maar tegelijkertijd wordt het leven van mijn broer, die nog maar 23 is, helemaal overhoop gegooid. Er was geen kinderwens, hij is vader geworden terwijl hij geen enkele wens koesterde om dit te worden. En hoe zal het zijn voor het kindje eenmaal het achter zijn vader vraagt? Hoe moet het zijn om te horen dat je vader niets met je te maken wilde hebben?
Het liefst van al wenste ik voor iedereen, dat het anders zou kunnen.
Dat de zwangerschap een gezamenlijke beslissing was, dat het meisje een mama én papa had die volmondig hadden gekozen voor het ouderschap.
Het liefst van al was ik een trotse tante geweest.
