Ik ben zwanger geworden op mijn 17de. Ik woonde al bij mijn vriend in.
Mijn mama had het toegelaten om bij mijn vriend te wonen, omdat ik toch anders weer een "rebelse tiener" ging zijn.
We woonden nog geen 2 maanden samen en daar was het nieuws: ik ben zwanger.
Ik had hem laten bellen voor mijn bloeduitslagen, ik durfde zelf niet. En daar was de grote "proficiat"van de dokter, we hadden er bewust en onbewust voor gekozen.
Wat nu?!
"Gelukkig stond mijn familie achter mij en steunden ze me zoveel ze konden"
Op straat
Geen dag later stond ik op straat. Hij wou geen vader zijn en had mij eruit gezet.
Eens met mijn moeder erover gepraat te hebben kon ik bij haar gaan wonen. Ik kon in haar hotel beginnen als kamermeisje voor toch maar iets opzij te kunnen zetten.
Ze heeft mij financieel met alles geholpen, anders kon ik er niet mee doorgaan.
Van de vader heb ik nooit meer wat gehoord. Ik had zelfs met zijn ouders gebeld en ze zeiden "we gaan met hem praten en bellen je straks terug". Ik heb nooit meer van hen gehoord.
Toen kwam het besef pas: "ik word alleenstaande tienermoeder"
Gelukkig stond mijn familie achter mij en steunde ze me zoveel ze konden.
Over schuldgevoelens en klik
En toen was ze daar.
De eerste 2 maanden heb ik het zeer moeilijk gehad. Ik was bijna niet thuis. Ik ging op stap met vrienden om het verdriet te verdrinken. Ze zeggen soms dat je direct verliefd bent op je baby, maar dat was er bij mij niet. Tot op vandaag heb ik daar veel schuldgevoelens van.
Maar van de ene op de andere dag was er dan toch de klik. Sindsdien gingen we niet meer van elkaars zijde. We zijn ook naar het tienermoederweekend geweest. Daar ontmoete ik moeders dat ik eindelijk het gevoel had van "ik heb het nog niet zo erg en ik ben niet alleen". Ik kon mijn gevoelens een plaats geven.
"De eerste 2 maand waren moeilijk. Ik ging het verdriet verdrinken en was niet thuis. Daarover voel ik me schuldig. Nu heb ik geen spijt of twijfels meer: mijn 2 prinsesjes zijn mijn alles."
Vandaag is ze 4 jaar geworden en ik heb geen enkel moment meer spijt of twijfels gehad.
Toen ik 19 was werd ik weer zwanger van haar zusje. Deze vader bleef wel, maar na huiselijk geweld zijn we bijna 2 jaar uit elkaar geweest.
Het is heel zwaar geweest.
We zijn nu wel terug samen zodat er toch een gezinsband is, maar we wonen wel apart.
Op dit moment gaat alles goed, ik heb nu 2 prinsesjes van 2 & 4 jaar.
Als er meisjes zijn die hierover willen babbelen: je kan ons contacteren via kirsten.elen@fara.be.
*Nele is een fictieve naam, de getuige wenst anoniem te blijven
Deze getuigenis werd ons toegestuurd via mail.
Wil je ook je verhaal delen? Stuur ons een mailtje: vragen@fara.be
of vul het webformulier in, dat helpt je om stap voor stap je verhaal te doen.