Wil ik vertellen of zwijg ik? Ik vertel en val stil, huil en verstijf. Ik was net 17 jaar toen ik ontdekte dat ik zes weken zwanger was. Éen week heb ik ons engeltje bij me kunnen hebben, wetende dat hij of zij echt bij me was.
Ik herinner me het nog goed, alle gevoelens, gedachten en vragen die door me heen gingen. Uren heb ik gekeken naar die streepjes, wat twee strepen teweegbrengen… Sommigen zijn er doodgelukkig mee, anderen hebben er verdriet bij, maar ik wist niet wat ik moest voelen. De eerste dagen maakte ik me wijs dat de test verkeerd was. Tot ik ons engeltje voor het eerst zag, op een vlug genomen echo. Die dag kwam er een storm van gevoelens en vragen op me af.
Liefde was er in overvloedD.
Mijn vriend en ik babbelden oneindig veel over ons engeltje. Zo klein was het nog, maar al één groot geheim. Abortus dat was praktisch gezien de beste keuze, maar emotioneel wist ik dat het onmogelijk voor me ging zijn. Financieel zouden we er nooit voor kunnen zorgen, we konden het geen mooie toekomst geven. Ik zit nog maar in het secundair en mijn vriend heeft geen vaste job. Het zou moeilijk zijn, niet alleen voor ons, maar ook voor ons engeltje.
Ook al zag ik het zo ontzettend graag. Ze vertelde mij dat het nog maar een hoopje cellen was. Dat klonk voor mij op dat moment helemaal verkeerd. Het voelde zo helemaal niet aan. Ons engeltje was iets, iets dat ik de kans kon geven om een leven te beginnen, er te zijn en om liefde te geven, want dat was er in overvloed.
We maakten de afspraak voor de abortus. De week tussen de eerste afspraak en de ingreep ging voorbij, de laatste dag dat het bij me was, was ik ontroostbaar en op school sloot ik me af. De rit naar de abortuskliniek mocht wel eeuwen duren, elke seconde dat het langer bij me was, was een seconde meer om mijn hand op mijn buik te leggen en te vertellen dat ik het doodgraag zag. Ik kreeg spijt van mijn keuze, maar toch nam ik de beslissende twee pillen, die de kans van ons engeltje afnamen.
Voor de wereld was ik een meisje dat zich focuste op school, op muziek, op de examens die er zaten aan te komen. Maar eigenlijk was ik een meisje die elke avond verdronk in haar verdriet. Mijn spijt en verdriet zaten diep in mij verscholen, maar waren te groot.
Mijn zoektocht naar het zoeken van de juiste personen en het leren omgaan met mijn verdriet begon.
Mijn vriend was er vanaf het begin erbij. Onze relatie verliep moeizamer doordat ik er emotioneel helemaal door zat. Er open over praten lukte moeilijk doordat ik telkens huilend aan de telefoon hing. In een gesprek met een hulpverlener hoorde ik hem voor het eerst praten over hoe hij over alles dacht en zich voelde. Nu praten we veel openlijker over onze gevoelens en gedachten om de abortus en steunt hij me in alles wat ik doe rond mijn verwerking en geeft er een complimentje bij, wat veel doet.
Ik probeer het stap voor stap een plaats te geven. Schrijven, tekenen en muziek. Ze vertellen alles wat ik niet kan. Ik schrijf brieven naar mijn kleintje, ik teken mijn verdriet, ik maakte een beeldje om het zichtbaar ergens te plaatsen en ik speel muziek zodat het voor eeuwig blijft bestaan. Alles bewaar ik in een kistje op slot. Voor de wereld nog één groot geheim, maar vanbinnen heeft een plaatsje gekregen.
Wil je over je abortus praten? Ga dan op zoek naar iemand met wie je je verdriet en vragen kan delen. Ook Fara is er voor jou. Wij bieden professionele begeleiding, individueel of in groep (echte bijeenkomsten of via Facebook). Zonder oordeel, anoniem als je dat wil.