Op 22 weken namen we afscheid van ons zoontje Tom. Een moeilijke beslissing, maar wel de juiste voor ons.
Na 20 weken zorgeloos zwanger, had de gynaecoloog slecht nieuws. Ze zag op de echo dat zijn schedel citroenvorming was. Dat wijst op een waterhoofdje en spina bifida. Ik deed niets anders dan wenen. Ik was heel verdrietig dat hem dit overkwam. Maar langs de andere kant kwam op dat moment de liefde op mij afgevlogen.
Ik had zo verlangd naar mijn eerste kindje. Bij het tweede was ik blij dat ik zwanger was, maar die euforie van bij Noortje was er niet. Tot de gynaecoloog het vertelde. Op dat moment dacht ik: 'dit kind heeft alleen mij en ik moet hem beschermen'.
In de dagen die volgde hebben mijn man en ik veel geweend en veel gepraat. Hoe zou het zijn voor Tom om geboren te worden met spina bifida? Om al van in het begin zware operaties te moeten ondergaan? Wat zou hij allemaal wel en niet kunnen? En hoe zou het zijn voor Noortje om te leven met een broertje dat altijd extra zorg nodig heeft? Zouden we haar nog wel genoeg aandacht en liefde kunnen geven? Uiteindelijk besloten we om de zwangerschap af te breken.
Het voelde voor ons alsof beschermen soms ook wil zeggen dat je moet kunnen loslaten.Lotte
Het is voor ons de juiste beslissing, dat vind ik tot op vandaag. De beslissing was wel enorm pijnlijk, want Tom is en blijft wel echt ons kind. Ik ken gezinnen met een kind met een beperking en ik vind dat leven ook waardevol. Maar wij hebben er niet voor gekozen.
* Lotte is een verzonnen naam
Op deze pagina kan je steun vinden bij het maken van je keuzeproces. Heb je nood aan een luisterend oor of zit je in een gelijkaardige situatie, aarzel dan niet om ons te contacteren. Fara is er voor je.