Ik was 42 toen mijn dochter Nele me vertelde dat ze zwanger was. Het eerste dat ik dacht was 'Ik? Oma? Nu al?'
In het begin wilde ik niet 'oma' genoemd worden, dat klinkt zo oud, en ik was nog maar 42.
Mijn jongste was 8 en dan komt daar plots nog zo'n spruit bij. Ik had soms de neiging om te zeggen: 'ik neem het er gewoon wel bij.'
Als mijn kleindochter 'mama' roept, moet ik zelf ook even nadenken: "jaaaa schat?! ah neen, wacht, 't is oma..."
Op wiens schoot zit ze meestal? Op de mijne...
We wonen natuurlijk samen, dat maakt een verschil, het is hier net een commune.
Ik heb vaak de neiging het over te nemen, maar mijn kleindochter moet Nele zien als mama, niet mij.
Toch is het niet makkelijk.
Ik heb vaak de neiging het over te nemen, maar mijn kleindochter moet Nele zien als mama, niet mij. Dat evenwicht zoeken is moeilijk.
Ik moet me er altijd van bewust zijn dat Nele haar eigen pad moet vinden in het moederschap. Ik kan en mag haar niet alles voorkauwen.
* Marianne is een fictieve naam
Weet dan dat Fara er voor je is. Je kan bij ons terecht voor een luisterend oor of voor meer praktische informatie. Via onderstaande link kan je heel wat informatie vinden over jong grootouderschap.