Op een bepaald moment ontdekte ik dat ik zwanger was. Van een foute man. Ik wist daarvoor al dat mijn relatie gedoemd was om te mislukken. Maar voor abortus was het te laat, mijn zwangerschap was al te ver gevorderd.
Ik heb veel geweend toen. Ik voelde me heel erg zwanger, had last van hormonen. Ik wist dat ik mijn kind geen toekomst kon bieden. Mijn leven was al zo onstabiel. Een pleeggezin wou ik ook niet, want ik wou niet dat mijn kind van hier naar ginder zou moeten. Een kind moet zich degelijk kunnen hechten, niet? Uiteindelijk heb ik het adoptiebureau gebeld.
Ik heb mijn zoontje zonder schuldgevoelens afgestaan. Ik zie het niet als iets wat ik mezelf afgepakt hebt. Maar als iets wat ik anderen heb gegund. Ik weet dat mijn leven niet geschikt was voor een kind. Het zou een problematische jeugd gekend hebben. Ik heb hem echt laten adopteren, in feite uit liefde voor hem. Ik wou dat hij een warme, stabiele thuis kon hebben, heel zijn leven lang. Ik denk nog vaak aan hem: hoe zou hij eruitzien? Zou hij op mij lijken? Hoe doet hij het op school? Ik ben wel benieuwd naar hoe het met hem gaat. Als hij ooit contact wil opnemen zal ik voor hem klaarstaan. Maar ik heb er geen spijt van.
* Katinka is een verzonnen naam