Collega Kirsten test de zwangerschapsbuik uit

Hoe zou het voelen om zwanger te zijn? Zou het zo leuk zijn als het lijkt? Zou ik waggelen zoals sommige hoogzwangere vrouwen? En zouden mensen zonder gène schaamteloos mijn buik aanraken?

Stiekem keek ik er wel naar uit, een dagje zwanger zijn. Ik gaf me dan ook enthousiast op als vrijwilliger om de zwangerschapsbuik te testen. Maar wat is dat nu juist, die zwangerschapsbuik?

De zwangerschapsbuik is in hoogte verstelbaar en past voor iedereen. De grootte van de buik bepaal je door de hoeveelheid (warm) water je in de waterzak doet. De warmte van het water simuleert de verhoogde lichaamstemperatuur tijdens de zwangerschap. Ter hoogte van de onderste ribben draag je een riem met 2 metalen bollen in. Deze simuleren de druk van de ledematen van de foetus en kortademigheid. Tot slot zorgt een zandzak onderaan de vest voor druk op de blaas.

Wat me vooral opviel is de afstand. De wastafel en mijn sokken en schoenen leken nooit zo ver verwijderd als deze ochtend. Waarom zijn slippers of ballerina’s not-done in de winter?

Om 7 uur opstaan, buik aan, kleren aan, tanden poetsen en ontbijten. Van Antwerpen naar Leuven karren, aankomst op het werk, mooi op tijd om 9 uur. Dat was het plan en dat leek mij zeer realistisch. Maar blijkt dat alles behoorlijk wat trager gaat als je zwanger bent...

Time to go! Na alle ochtendrituelen stap ik de auto in. Eigenlijk voelt het wel fijn, die buik. Als in een automatisme leg ik mijn hand erop, eronder. Het voelt best gezellig, die buik en ik. Veel te laat kom ik aan op het werk, maar mijn mama-collega’s hebben begrip: “jaaaa zo gaat dat als je zwanger bent!” En ja hoor, als ik mijn buikje ga showen wordt er meteen geaaid en gewreven. “Dat staat u wel” of “ge ziet er raar uit Kirsten” klinkt het. Ik sluit me aan bij het eerste!

 ‘s Middags komt mijn collega met de riem met metalen bollen aandraven. Die was ik vergeten aandoen! Vanaf dat moment is de pret wat voorbij. Ik ben buiten adem... zelfs als ik aan mijn bureau zit! Naar het toilet gaan was nog nooit zo vermoeiend. Ik voel druk op mijn ribben en op mijn middenrif. Ik hijg en puf terwijl ik me amper inspan.

Tijdens het middageten is die afstand daar weer. Ik kan enkel achteruit leunen in mijn stoel en probeer het eten op mijn vork richting mond te balanceren. Je hoort het al... kleren vuil. Gelukkig heb ik een lange sjaal bij waarmee ik de boel wat kan bedekken. Nu begrijp ik waarom zwangere vrouwen zo vaak vlekken hebben ter hoogte van borst en buik.

Om 17u zit mijn dag erop. Om eerlijk te zijn ben ik opgelucht dat ik de buik kan uitdoen. De druk op mijn ribben en ingewanden was met momenten vreselijk vervelend, het gewicht van de buik begon toch wel fameus door te wegen. Natuurlijk is het niet hetzelfde om plots een buik te dragen met een grootte en gewicht van +- 8 maanden zwangerschap. Bij een gewone zwangerschap bouwt het stilletjes aan op en wen je eraan. Mijn respect voor werkende zwangere vrouwen is gegroeid! Ik had uiteraard geen last van kwaaltjes zoals vochtophoping, pijnlijke spataders, misselijkheid. Aan een bureau zitten met een dikke buik was dan ook niet zo zwaar als dat moet zijn voor een echte zwangere vrouw met een bewegend beroep. Maar toch, chapeau voor alle dames die 9 maanden lang een baby dragen.

Ik sluit mijn dag af met een fijn gevoel. Het was vermoeiend, tijdrovend, maar vooral grappig en uitdagend! Zwanger zijn voor 1 dag haalde het creatiefste in mij naar boven en gaf me het vertrouwen dat ik het ‘voor echt’ ook wel zal redden. Maar alles op zijn tijd ;)

Kirsten Elen, stafmedewerker Fara vzw

december 2016