De zwangerschapsafbreking van Axel was de moeilijkste periode uit ons leven, een heuse rollercoaster van emoties. Onze kinderwens bleef, maar het vertrouwen in de toekomst was weg. Na een tijdje rust besloten we samen om onze kinderwens nog een kans te geven, ons leven voelde immers nog niet compleet.
Zo ongelooflijk gelukkig en dankbaar waren met onze eerste zwangerschap na een heel fertiliteitstraject. De 12 weken goed gepasseerd en niets kon ons geluk nog tegenhouden. Tot het noodlot toch nog toesloeg en een genetische afwijking werd vastgesteld bij ons zoontje. Ontelbare vraagtekens kwamen naar boven, na verschillende onderzoeken moesten we onder ogen zien dat een afbreking de beste keuze was voor Axel. Zo verloren en leeg dat we ons voelden, we zouden nooit nog opnieuw oprecht gelukkig kunnen worden, dachten we.
De kinderwens bleef, het vertrouwen in mijn lichaam en een volgende zwangerschap was weg.
Na een tijdje rust besloten we samen om onze kinderwens nog een kans te geven, ons leven voelde immers nog niet compleet. De onzekerheid was heel groot en we leefden van onderzoek tot onderzoek. Na elk goed onderzoek kregen we telkens een beetje meer hoop. Het zag er naar uit dat we nu echt gezegend werden met een gezond wondertje! Uit voorzichtigheid was het moeilijk om tijdens de zwangerschap helemaal gerust te zijn en een band te kunnen scheppen met de baby, maar we voelden wel dat het deze keer goed zat. De reacties van de buitenwereld bemoeilijkten onze gevoelens wel een beetje, iedereen vond het vanzelfsprekend dat we nu alleen maar gelukkig waren.
Wij konden echter onze gedachten naar onze zoon en de ongerustheid over deze zwangerschap niet zomaar uitschakelen, stel je voor dat er nog iets misliep.. Het liefst wou ik gewoon cocoonen met de baby, ik en de baby in mijn buik die ik vrolijk voelde trappelen, meer had ik niet nodig. Voor mijn man lukte het beter om positief te zijn, dat had ik wel nodig, een positieve rots aan mijn zijde. Zo kreeg ik zelf ook meer vertrouwen in de zwangerschap en kon ik na een tijd zelfs genieten en wel een band scheppen met mijn baby. We keken enorm uit naar de geboorte, dan zouden we zeker zijn dat we een gezond kindje in onze armen hadden. De geboorte van Margo was ongelooflijk! Ik had schrik dat het mij deed denken aan de bevalling van Axel maar dit was echt de bevalling van Margo, dit was Margo!
Een gezond en heel mooi meisje. Mijn man en ik keken naar elkaar en voelden dat we hetzelfde dachten, Axel heeft er een klein zusje bij en ze is helemaal in orde.
Ik vergelijk het met een liedje tweestemmig gezongen
De ene stem zal altijd droevig gezongen worden en treuren om het verlies van Axel maar de andere stem zal tegelijkertijd heel vrolijk gezongen worden en gelukkig zijn met wat Axel ons heeft bijgebracht en met de komst van onze lieve dochter.
We gaan onze kleine Axel nooit vergeten, Margo is ook nooit een vervanging geweest voor hem. Ze zijn onze twee kinderen en het is een geweldig gevoel om onze liefde en zorg nu aan Margo te kunnen geven, zij is het laatste stukje van onze puzzel.
Raakt dit verhaal je? Sta of stond je voor een gelijkaardige keuze? Wil je graag je verhaal kwijt, heb je nood aan een gesprek of begeleiding bij de keuze die je moet maken? Weet dat Fara er voor je wil zijn.